சந்நிதித் தெரு வீடு. சுவாமி யோகி ராம்சுரத்குமார் /அவினாஷ் ஸ்ரீகாந்த்

சந்நிதித் தெரு வீடு. சுவாமி யோகி ராம்சுரத்குமார் தன் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தார். எதிரில் ஒரு மத்திய வயது விதவைத் தாயும் அவரது இளம் மகளும் அமர்ந்திருந்தனர்.

அந்த விதவைத் தாயின் கணவர் இறந்து சில வருடங்கள் கடந்து விட்டது. மகள் திருமணப் பருவத்தை எட்டியிருந்தாள்.

பெரும் செல்வந்தர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த அந்தக் குடும்பத்தின் முழு பொறுப்பையும் சுவாமி ஏற்றிருந்தார்.

அந்தத் தாயின் கணவர் இறப்பதற்கு சில மாதங்கள் முன்பு “சுவாமி இது இனி என் குடும்பம் அல்ல. இது தங்கள் குடும்பம்,” என மனப்பூர்வமாக உணர்ச்சிப் பெருக்குடன் சுவாமியிடம் கூறினார். அவர் சுவாமியிடம் இவ்வாறு கூறும்போது அவர் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் பெருகியது. சுவாமியின் விழிகளும் ஈரமானது. சுவாமி பக்தரின் கோரிக்கையை ஏற்றுக்கொண்டார். பக்தரின் இரு கரங்களையும் பற்றி ஆசுவாசப்படுத்தினார்.

அன்று அந்த அம்மையார் தன் பெண் திருமண விஷயமாக சுவாமியிடம் பேச வந்திருந்தார். சுவாமி மிகுந்த ஆலோசனைக்குப் பின் ஒரு வரனை அந்தப் பெண்ணுக்காகப் பரிந்துரைத்தார். தாய் மகிழ்வடைந்தார். மகள் முகத்தில் சந்தோஷம் தென்படவில்லை. அவள் மௌனமாக இருந்தாள்.

சற்று நேரத்தில் சுவாமி அவர்களுக்கு விடையளித்து அனுப்பி வைத்தார்.

தாயும், மகளும் காரில் ஊர் திரும்பிக் கொண்டிருந்தனர். மகள் தன் தந்தையின் நண்பரைப் பார்க்க விரும்பினாள். அவர்கள் ஊர் செல்லும் வழியிலே அந்த நண்பர் வாழும் ஊரும் இருந்தது. மகளின் விருப்பப்படி தாயும், மகளும் அந்த நண்பரின் வீட்டிற்குச் சென்றனர்.

அந்த நண்பரும் சுவாமியின் அடியவர் ஆவார்.

நண்பர் அவர்களை வரவேற்று அமர வைத்தார்.

“மாமா, சுவாமி எனக்குப் பரிந்துரைத்த வரனை என்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. சுவாமியிடம் தைரியமாகச் சொல்லவும் முடியவில்லை. நான் என்ன செய்ய வேண்டும். எனக்கு இந்த வரனை ஏற்றுக் கொள்ள மனம் ஒப்பவில்லை.”
அந்தப் பெண் கலங்கியவாறு சொன்னாள்.

“நீ தைரியமாக சுவாமிக்கு உன் உணர்வுகளைக் கடிதம் மூலம் தெரியப்படுத்தலாமே,” என அந்த அன்பர் சொல்ல அப்பெண் அப்படியே செய்வதாகக் கூறினாள்.

தாய்க்கோ பெரும் ஏமாற்றம், கோபம், ஆற்றாமை. அவரால் இதை ஜீரணிக்க முடியவில்லை. எனினும் வேறு வழியின்றி மகள் சுவாமிக்கு கடிதம் எழுதுவதற்கு ஒப்புக் கொண்டார்.

அவர்கள் ஊர் திரும்பியதும் மகள் சுவாமிக்கு தன் எண்ணங்களைக் கடிதமாக எழுதினாள்.

அடுத்த நான்கு நாட்களில் சுவாமியிடமிருந்து அந்தப் பெண்ணின் அன்னைக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது. அந்தக் கடிதத்தை சுவாமியே தன் கைப்பட எழுதியிருந்தார்.

அக்கடிதத்தில் சுவாமி தான் பரிந்துரைத்த வரனைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டாம் என்றும், மகளுக்குப் பிடிக்காத வரனை மணம் செய்யச் சொல்லி நேரடியாகவோ அன்றி மறைமுகமாகவோ வற்புறுத்தக் கூடாது என்றும், மகளிடம் கோபித்துக் கொள்ளக்கூடாது என்றும், தந்தை அவளுக்கு பிடித்தமான வரனை அனுப்பி வைப்பார் என்றும் எழுதியிருந்தார்.

மகள் மகிழ்ச்சி அடைந்தாள். தாய் குழப்பமடைந்தார். சில மாதங்கள் கடந்தது.

அப்பெண்ணுக்கு மூன்று இடத்தில் இருந்து பெண் கேட்டு தகவல் வந்தது. அதில் ஒரு வரன் அப்பெண்ணை மிகவும் கவர்ந்தது.

தாயும், மகளும் மீண்டும் சுவாமியிடம் சென்றனர்.

தாய் வந்த வரன்கள் குறித்து சுவாமியிடம் விளக்கினார். சுவாமி தன்னிடமிருந்த பேனாவையும், ஒரு காகிதத்தையும் தாயிடம் கொடுத்து அந்த மூன்று வரன்களின் பெயர்களையும் எழுதச் சொன்னார். தாய் எழுதி அந்த காகிதத்தையும் பேனாவையும் சுவாமியிடம் கொடுத்தார்.

சுவாமி சற்று நேரம் காகிதத்தை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு ஒரு வரனின் பெயரை மட்டும் பேனாவினால் வட்டமிட்டார். அப்பெண்ணை அழைத்து அந்தக் காகிதத்தை அவள் கையில் கொடுத்து அப்பெயரைப் படிக்கச் சொன்னார்.

அந்தப் பெண் அந்த வரனின் பெயரைப் படித்தாள். அவள் முகம் மலர்ந்து பிரகாசித்தது. அவள் விரும்பிய அந்த வரனையே சுவாமி வட்டமிட்டுக் காட்டியிருந்தார். அப்பெண் சுவாமியை நமஸ்கரித்தாள். அவள் கண்களில் ஆனந்தம் அருவியாய் கொட்டியது.

அவள் திருமணம் வெகு விமர்சையாக நடந்தது. இன்றுவரை அப்பெண் ஆனந்தமாக தன் கணவன், குழந்தைகள், மருமகள் என நிறைவாய் வாழ்ந்து வருகிறாள்.

யோகி ராமசுரத்குமாரா ஜெய குரு ஜெய குரு ஜெய குரு ராயா